یبوست و غده یا ورم جلدی

یبوست و غده یا ورم جلدی در مرغ عشق

یبوست مرغ عشق

علائم :

در این بیماری پرنده با پرهای پف کرده به گونه ای بی تفاوت در قفس نشسته و سعی در دفع فضله می کند بدون آن که نتیجه ای بگیرد. پرنده رفتاری شبیه به بیماری گرفتگی مجرای تخم گذاری از خود نشان می دهد. از دیگر علائم می توان به کم اشتهایی، سستی و بی حالی و دفع فضولات با زحمت زیاد همراه با تکان دادن خود و وجود رنگ سیاه در فضولات پرنده و خشک بودن آن اشاره کرد.

علل بیماری :

مصرف خوراک مانده و تغذیه از اشیاء غیر مجاز و همچنین اختلال در عملکرد دستگاه گوارش.

مداوای بیماری :

مالیدن روغن خوراکی مایع به مخرج پرنده. چکاندن یک قطره روغن کرچک یا روغن پارافین مایع در منقار پرنده. تغذیه پرنده با میوه و سبزیجات.

غذای پرنده باید ترکیب شیر خام با نان تست و مقدار زیادی کاهو باشد که البته این غذا نباید بیشتر از دو ساعت در قفس پرنده بماند چون فاسد می شود. اضافه کردن مقدار بسیار کم سولفات دومنیزی به آب آشامیدنی پرنده می تواند مفید باشد.

غده یا ورم جلدی مرغ عشق :

ورم زیر جلدی در پرنده ها به علت مسدود شدن یکی از روزنه ها ترشحات طبیعی بدن اتفاق می افتد. این روزنه ها که کارشان بیرون دادن بعضی از ترشحات طبیعی و داخلی بدن پرنده است گاهی بسته شده و ترشحات راهی به بیرون پیدا نمی کنند در نتیجه در زیر پوست پرنده جمع شده و به تدریج تراکم این ماده زیاد گردیده و تشکیل توموری در بدن پرنده می دهند.

درمان :

همین که تومور کاملاً رشد کرده و بزرگ شد و پوست روی آن کشیده نازک گردید موقع آن است که از زیر پوست بیرون آورده شود. پوست نازک شده را با یک تیغ تیز و استریل شده بشکافید و ماده پنیری شکل داخل آن را بیرون بیاورید. سپس به سر یک چوب خلال دندان پنبه استریلی بپیچید و زخم ایجاد شده را با آب استریل با دقت بشویید. بعد از آن پرنده را در قفس و مکانی راحت و بی سر و صدا قرار دهید و اطراف قفس را با پارچه ای بپوشانید تا از جست و خیز و فعالیت های اضافی پرنده جلوگیری شود.

آبله مرغ عشق

آبله مرغ عشق

سال هاست که آبله پرندگان شناخته شده است. در ابتدا آن را یک بیماری منحصر از سایر بیماری ها می دانستند. ملاحظه شده در پرندگانی که به صورت گروهی در یک مکان نگهداری می شوند بیماری بروز می کند. آبله پرندگان شبیه آبله سایر پستانداران و انسان است. مانند آنها زخم هایی ایجاد می کند ولی به انسان و سایر پستانداران سرایت نمی کند. شدت بیماری بر حسب نوع میزبان متفاوت است. بعضی از آنها در نوع به خصوصی خطرناک تر هستند و در بعضی دیگر حتی قادر به ایجاد بیماری نیستند و یا اگر پرنده ای به آن مبتلا شود در آن امنیت ایجاد می کند. تحریک و تولید آنتی بادی بستگی به نوع ویروس دارد. پرندگانی که به بیماری مبتلا می شوند، پس از بهبودی، امنیت دائمی کسب می کنند. بعضی از انواع، حتی به حالت خفیف بیماری مبتلا می شوند و امنیت بر ضد یک یا چند نوع آبله پیدا می کنند.

علائم کلینیکی بیماری:

آبله ابتدا پوست و اعضا زیر پوست سر و حفره های مربوطه را آلوده می کند. ویروس در سلول های پوست، رشد نموده و تکثیر می شود. سپس آنها را تخریب کرده، می ترکاند و در نتیجه، ترشح لنف را تحریک می کند. زخم های پوست متورم می شوند و حالت تاول به خود می گیرند که به اندازه های مختلف و جدا از هم قرار می گیرند. تاول ها پر از مایع و مملو از ویروس می باشند. پس از ترکیدن تاول ها پوست روی آنها زرد رنگ و نکروتیک می گردد. این زخم ها در اثر آلودگی ثانویه متورم و شکل زگیل به خود می گیرند و گاهی نیز زخم ها در اثر آلودگی باکتری ها باعث نکروز می گردد.

ترشحات چشم ها، پلک ها را به هم می چسباند و پرنده نابینا می شود. گاه نیز هجوم خون شدید در چشم به وجود می آید. تورم پلک چشم یک حالت پف کرده به چشم می دهد و ترشحات صاف از چشم جاری می گردد. پلک سوم به طرف وسط چشم کشیده می شود. به طوری که نصف آن بسته به نظر می رسد. پرهای اطراف سر غالبا آلوده و کثیف می شوند. اشتها کم و گاهی به کلی قطع می گردد. با این حال اشتها در بعضی از پرندگان طبیعی می ماند. ولی در عرض چند روز ممکن است تمامی جمعیت پرنده در یک مکان نگهداری آلوده شوند. چشم آنهایی که از همه زودتر مبتلا می شوند دارای ترشحات غلیظ و چرکی است.

همچنین زخم هایی در نزدیک بینی و منقار و سایر نواحی نرم تولید می شود (مشابه آنها در روی پا و گاهی بال نیز ایجاد می شود). پس از اینکه پوست روی زخم ها افتاد، جای آنها باقی می ماند. گاهی این زخم ها در دهان، حنجره و قسمت های مخاطی دیده می شود که سفید رنگ و متورم است. گاهی لایه هایی از سلول های مرده به وجود آمده و حالت دیفتریک به خود می گیرد. سپس با انباشتگی و به هم پیوستگی سلول ها مخاط ورق ورق می شود و کنده شده و می افتد و زیر آنها نسوج تازه و قرمز رنگ نمایان می گردد.

موقعی که زخم آبله در حنجره ایجاد می شود، نفس کشیدن پرنده مشکل می گردد. اغلب نفس نفس می زند. این حالت همزمان با ورود ویروس در خون ایجاد می شود ولی اگر شدت ویروس و یا مقدار آن زیاد باشد پرنده تلف خواهد شد. اکثراً شدت ویروس زیاد نیست و در نتیجه مرگ کمتر اتفاق می افتد. در حالات شدید آبله، ویروس در داخل سلول رشد کرده و تکثیر می شود. در نتیجه در نسوج داخلی و همچنین در پوست و مخاطات، ترشحاتی که گاهی صاف و زمانی خونی است بوجود می آید. در ضمن تورم ریه هم دیده می شود.

معالجه و پیشگیری:

به طور کلی داروی اختصاصی برای معالجه بیماری های ویروسی وجود ندارد. پیشگیری به شکل واکسیناسیون، بهترین روش کنترل بیماری است. برداشت زخم های پوستی و شستشو با جوش شیرین ۵ درصد و برداشت زخم های دیفتریک از مخاطات و مالیدن گلسیرین یده در محل زخم، شستشوی چشم با یک تا ۲ درصد نمک، مالیدن آنتی بیوتیک های قوی به داخل چشم، همچنین استفاده از پماد اکسی تتراسیکلین و یا کلراتتراسیکلین چشمی، به بهبودی چشم کمک می کند که تا یک هفته ممکن است طول بکشد. اگر هجوم خون شدید باشد، شستشو با چایی پر رنگ با دمای ۴۰ درجه کمک خواهد کرد. بهترین روش پیشگیری، مایه کوبی در کشاله بال با واکسن استیل است.

آبله غالبا در کشورهای مناطق گرمسیری و معتدل بروز کرده و کشورهای سردسیر تنها در فصل تابستان شایع و عمدتاً به وسیله حشرات منتقل می گردد. البته پرندگان وحشی نیز در گسترش بیماری نقش دارند. گرچه انتقال بیماری اغلب مستقیم صورت می گیرد ولی گاهی در اثر غذای آلوده نیز امکان سرایت بیماری وجود دارد.

بیماری لاغری و چاقی مرغ عشق

بیماری لاغری و چاقی در مرغ عشق

بیماری لاغری مرغ عشق

علایم :

پرنده بیمار به سرعت قسمت عمده گوشت بدن خود را از دست می دهد. علایم ظاهری این بیماری به صورت افسردگی و بی حالی پرنده، چشمانی بی فروغ است. گاهی هم حالت لرزیدن دیده می شود. پرنده بیمار با حالتی متشنج خود را به طرف آب و غذا می رساند که این نشان دهنده این است که پرنده دردهای شدید درونی دارد و وقتی از این حالت رها شد به خواب عمیقی فرو می رود.

علت بیماری :

هنوز کاملا مشخص نشده ولی بیشتر علت آن را در اثر کثیف بودن مواد غذایی و نارسایی آن می دانند.

مداوا :

چنین پرنده ای را باید فوراً از پرندگان دیگر جدا کرد. ابتدا یک قطره روغن کرچک یا روغن زیتون به حلق پرنده چکاند و بعد تمام دانه های سفت و خشک از قفس او خارج شده و به جای آن دانه های خیس کرده گذاشته شود و بعد از آن ترکیب نان و شیر درست کرده و نصف زرده تخم مرغ سفت پخته را در آن خوب مخلوط نموده در قفس بگذارید. قفس پرنده بیمار را روزها در معرض تابش آفتاب قرار دهید و شب ها هم دور و اطراف قفس را کاملاً بپوشانید. گرم بودن جای این پرنده از مراحل اولیه معالجه می باشد. استفاده از مولتی ویتامین هم اکیداً توصیه می شود.

بیماری چاقی مرغ عشق

در هنگام چاقی بدن مرغ عشق تپل می شود و پرنده حرکت کمتری داشته و تجمع چربی در زیر پوست و در بدن پرنده به وضوح مشهود است.

علت :

قفس کوچک و یا تغذیه مرغ عشق با دانه های مقوی و غذای چرب و همچنین داروهای تقویتی.

معالجه :

لازم است که پرنده را در یک قفس بزرگ و یا در فضای اتاق قرار داده تا بتواند به سهولت پرواز کند و از دادن غذاهای مقوی یا داروهای تقویتی خودداری کنید.

لازم به ذکر است که مرغ عشق های ماده در هنگام خوابیدن روی تخم دچار افزایش وزن می شود که پس از بیرون آمدن جوجه ها و به دنبال این اتفاق، مبادرت مادر به تغذیه جوجه ها بعد از مدتی کوتاه به وزن نرمال برمی گردد.

پر ریزان فرانسوی و هم نوع خواری در مرغ عشق

پرریزان فرانسوی و هم نوع خواری در مرغ عشق

پرریزان فرانسوی در مرغ عشق

در این بیماری جوجه ها تمام و قسمت عمده ای از شاپرها را از دست می دهند و به همین دلیل قادر به پرواز نیستند و به تبع آن در کف قفس نشسته و دویده و یا می جهند.

عوامل ایجاد بیماری:

چندین عامل برای این ضایعه مطرح شده که از آن جمله می شود به موارد زیر اشاره کرد:

تغییر و تحول در سیستم گوارشی بدن مرغ عشق.

خوراکی که والدین در روزهای اول به جوجه ها می دهند (احتمال کمبود مواد پروتئینی باعث ایجاد این بیماری باشد).

برخی ویروس پاپووا را عامل این بیماری می دانند.

پیشگیری:

تا به امروز هیچ روشی برای جلوگیری از این بیماری پیدا نشده است.

درمان:

درمان خاصی ندارد؛ در بعضی از پرندگان به زودی شاپرها دوباره رشد می کنند و بعد از اولین پرریزی اثری از این ضایعه مشاهده نمی شود.

هم نوع خواری در مرغ عشق

در این بیماری مرغ عشق تمایل به خوردن خون و یا گوشت هم نوع خود را دارد.

علت بیماری:

کاملا مشخص نیست ولی در مواردی که والدین جوجه های خود را کشته و یا می خورند احتمالاً به دلیل تمایل برای تخم گذاری مجدد و یا بی تجربگی است.

درمان و پیشگیری:

تا به اینک درمان خاصی برای این بیماری پیشنهاد نشده اما برای جلوگیری از این اتفاق باید پرنده های زخمی را تا زمان بهبودی در قفس مجزا نگهداری کنید و در مواردی که والدین به جوجه ها حمله می کنند، یا والد بیمار را تا زمان بزرگ شدن جوجه ها در یک قفس دیگر بگذارید و جوجه ها را از والدین جدا کنید

سل در مرغ عشق

سل در مرغ عشق

تقسیم بندی باسیل سل :

گاوی، انسانی و مرغی

توضیح کلی :

نوع مرغی، انواع و اقسام پستانداران را مبتلا می کند اما نوع پستانداری ندرتاً می تواند پرندگان را مبتلا سازد. بیماری سل یک بیماری مزمن بوده که به آرامی پیشرفت می کند و اگر پرنده مبتلا در شرایط خوبی نگهداری شود وضع پرنده عادی به نظر می رسد و بدون علامت دوره بیماری را طی می کند. در چنین مواردی باسیل به وسیلهٔ سلول ها احاطه می شود و امکان فعالیت ندارد و اگر بهداشت و مراقبت در وضع مطلوب باقی بماند به تدریج باسیل ها مرده و و از بین می روند. اما اگر وضع پرورش تغییر داده شود مثلاً به پرنده استرس وارد شود، به یک بیماری دیگر مبتلا گردد، رژیم غذاییش تغییر کند و یا کیفیت خوبی نداشته باشد و یا تغییر مکان داده شود بیماری عود خواهد کرد.

پرندگان حساس :

پرندگان زینتی عموماً به نوع مرغی حساس هستند؛ طوطی سانان به خصوص طوطی های بزرگ به هر سه گونه (مرغی، انسانی، گاوی) حساسند. لازم به تذکر است که مرغ عشق نسبت به این بیماری نسبتاً مقاوم می باشد اما شرایط نگهداری تأثیر مستقیمی در وقوع بیماری می گذارد.

عوامل مستعد کننده :

* تغییر آب و هوا و اقلیم به همراه تراکم زیاد و نداشتن آب.

* عدم رعایت اصولی بهداشت.

* دست به دست گشتن پرنده بین افراد مختلف.

علائم:

* رنگ پریدگی مخاطات

* کمی وزن

* بی حالی

* اسهال

* پرهای ژولیده و بدرنگ

* تند تند نفس کشیدن

* گودی چشم ها (در اثر پیشرفت بیماری)

* زخم های پوستی به خصوص در ناحیه سر (ابتدا پوست متورم و زخمی شده و سپس زخمیها پوسته پوسته می شود)

* تیزی استخوان سینه به خوبی قابل لمس می باشد

سن ابتلا :

بیشتر بالغین مبتلا می گردند.

منبع ویروس :

مدفوع پرنده مریض.

ناقلین :

بسیاری از پرندگان وحشی (به دلیل حساس نبودن) به عنوان مخزن بیماری در نظر گرفته می شوند.

درمان:

هیچ درمان دارویی خاصی ندارد.

بیماری زالمونل در مرغ عشق

بیماری زالمونل در مرغ عشق

انواع گوناگونی از زالمونل و به خصوص زالمونلا تیفیموریم می توانند باعث ایجاد بیماری در مرغ عشق شوند.

منابع باکتری :

آب و خوراک آلوده به زالمونل

پودر حیوانی و یا ماهی و میگو

تخم مرغ و پوسته آن

ناقلین :

پرندگان وحشی

موش

مرغ عشق هایی که از بیماری جان سالم به در برده اند تا مدت ها می توانند ناقل باشند (برای اطمینان از ناقل باشند (برای اطمینان از ناقل نبودن باید فضله پرنده آزمایش شود؛ البته چون همواره زالمونل ها در فضله پرنده های مبتلا مشاهده نمی شوند تکرار آزمایش الزامی است).

علائم :

پف کردن

سستی

اسهال

تورم مفاصل

گردش سر

درمان :

بهترین راه، معدوم کردن پرنده مبتلا است، در عیر این صورت بهترین درمان دارویی شامل تجویز فورازولیدین و اسپکتینومایسین می باشد. سولفانامید به خصوص سولفادیمیدین و سولفادیازین می توانند موثر باشند. در این بیماری تتراسایکلین، کلرامفنیکل و نئومایسین چندان موثر نیستند.

پیشگیری :

بهترین راه پیشگیری رعایت اصول بهداشتی، تمیز کردن، ضد عفونی مرتب، خرید دان از محل مطمئن و قرنطینه کردن پرنده های تازه خریداری شده می باشد.

سالمونلوزیس

بیماری سالمونلوزیس مرغ عشق

در خانواده سالمونلا انواع و اقسام باکتری ها قرار دارند که اغلب پرندگان زینتی را آلوده می کنند ولی شدت آلودگی با سالمونلا تیفی موریوم بیشتر است.

راه های آلودگی :

در پرندگان قفسی بیشتر سالمونلاها به طور ارثی از پدر و مادر به فرزندان منتقل می شوند؛ آلودگی پرندگان بالغ از چند طریق صورت گیرد:

۱ – آلودگی از راه غذا به خصوص تخم مرغ

۲ – آلوده شدن غذا و آب به وسیله پرندگان وحشی (برای پرندگان نگهداری شده در پاسیوها و قفس های مستقر در فضای آزاد)

۳ – تماس با پرنده آلوده تازه وارد

۴ – آلودگی به وسیله ویزیتورهایی که با پرندگان آلوده در تماس بوده اند

سایر روش های ممکن :

دان کهنه و بیات (سالمونلا تیفی موریوم در شرایط معمولی در آب و دان زنده می ماند)، حشرات از جمله مگس، رعایت نکردن بهداشت و …

توضیح در مورد بیماری :

شدت بیماری و سیر آن بسته به منابع ابتلا و سن پرنده و همچنین بسته به نوع سالمونلا متغیر است اما در جوجه ها اغلب نوع حاد بیماری مشاهده می شود. مثلاً در مواردی که تخم مرغ آلوده به والدین و جوجه ها خورانده می شود، بالغین کمتر صدمه می بینند.

در حالت اپیدمی قدرت تفریخ تخم ها کم شده (به ۱۰ درصد می رسد) و مرگ در زرده به وقوع می پیوندد، جوجه های به دست آمده اغلب ضعیف و نحیف بوده، عقب افتاده و بدقیافه اند و قبل از اینکه آشیانه را ترک کنند می میرند.

بیماری از چند روز تا دو هفته پس از خوردن غذای آلوده شروع می شود (بسته به شدت میکروب و نوع پرنده علائم کلینیکی ظرف دو روز تا دو هفته ظاهر می شود)، پس از ده روز از مشاهده اولین علائم تلفات بروز می کند و ممکن است ۹۰ درصد پرندگان نگهداری شده در یک مکان تلف شوند.

علائم بیماری :

علائم بیماری از افسردگی تا مرگ ناگهانی متغیر می باشد، معمولاً یک تا سه روز پرنده ها احساس سرما می کنند و به همین دلیل پف کرده و به هم می چسبند، پرها خشن و ژولیده و به طرف بالا شده، میزان مصرف آب و دان کم می شود در نتیجه پرنده لاغر شده، تند تند نفس کشیده و دل دل می زند، اسهال آبکی زرد و سبز کمرنگ که اغلب خاکستری و خون آلود است پرهای اطراف مقعد را به هم می چسباند، چشم ها بسته شده و بلافاصله قبل از مرگ، پرنده نابینا می شود و علائم عصبی مانند تورم مغز و حال تشنج بروز می کند.

تشخیص :

تنها با اتکا به علائم نمی توان تشخیص بیماری را قطعی کرد بلکه باید با جدا کردن میکروب از خون یا جراحات پرنده مرده بیماری را ثابت و مشخص نمود. آزمایش مدفوع پرنده زنده به تشخیص کمک می کند، اما باید توجه داشت که آزمون آگلو تیناسیون که در اسهال سفید برای سالمونلاپولوروم به کار می رود در پرندگان قفسی مورد استفاده قرار نمی گیرد اما در تئوری به مشخص کردن پرندگان ناقل کمک می کند.

نکته : بیماری در پرندگان قفسی به خصوص آنهایی که در حالت حاد بیماری قرار دارند و به ویژه در بالغین با پاستورلوز و شبه سل قابل اشتباه است.

درمان:

بهترین حالت معدوم کردن پرنده ها می باشد، پس از معدوم نمودن باید محل نگهداری را ضد عفونی نموده و مدتی طولانی خالی گذاشت و پس از ضد عفونی های مکرر دوباره شروع به نگهداری و پرورش پرنده نمود. اما در مواردی که ترجیح می دهید پرنده های بیمار را معالجه نمایید باید درمان را برای مدت طولانی ادامه داده و برای چند دفعه تکرار نمایید.

بهترین تجویز درمانی شامل فورازولیدن و اسپکتینومایسین است؛ سولفانامید، به خصوص سولفادیمیدین و سولفادیازین مؤثرند اما تتراسایکلین، کلرامفنیکل و نئومایسین تأثیر چندانی ندارند؛ بهتر است چند را با هم مصرف نمایید و یا اینکه پس از آنتی بیوگرام، دارویی را انتخاب نموده و به کار گیرید.

پیشگیری:

بهترین فاکتورهای پیشگیری، رعایت بهداشت، تمیز و ضد عفونی کردن مرتب، خرید دان از محل مطمئن، پرهیز از تجمع طیور و جدا نگه داشتن پرندگان تازه خریداری شده است.

پاپوا

پاپوا در مرغ عشق

ویروس پاپوا باعث ایجاد بیماری در جوجه های مرغ عشق می گردد. این ویروس کوچک و فاقد پوسته بسیار مقاوم می باشد (تا دمای ۵۶ درجه می تواند چند ساعت دوام بیاورد) به همین دلیل در صورت اپیدمی تا مدت ها قابل سرایت است.

به دلیل مقاومت بالا برای ضد عفونی محیط نمی توان از مواد معمول و رایج استفاده نمود بلکه محل نگهداری را باید با آتش، ترکیبات یودوفور (هنگام استعمال ترکیبات این ماده نباید از ترکیبات آهکی استفاده نمایید چرا که اثر آن را خنثی می نماید) و یا ترکیبات حاوی آلدهیدها ضدعفونی کرد، این ترکیبات برای ضدعفونی نمودن محیط به حدود ۲ ساعت زمان نیاز دارند.

علائم بیماری در پرنده :

جوجه های مبتلا دارای شکمی باد کرده بوده، قسمتهایی از بدنشان (بالاخص ران و انگشتان) خشک به نظر می رسد. همچنین پرهای ناحیه مخرج در اثر اورین کثیف است. این جوجه ها در مقایسه با جوجه های سالم با سن یکسان دچار عدم رشد کافی پرها و یا دارای نواقصی در آنها می باشند.

پیشگیری و معالجه :

این بیماری هنوز غیر قابل علاج بوده و واکسنی بر علیه آن وجود ندارد به همین دلیل هنگام مشاهده اولین علائم، جوجه کشی را به مدت ۳ تا ۴ ماه متوفق نمایید تا با کاهش جمعیت جوجه ها رشد ویروس نیز کاهش یافته و کنترل شود (در بدن پرندگان مادر در این فاصله مواد ضد ویروس ساخته خواهد شد که از طریق تخم به جوجه ها انتقال یافته و موجبات حفاظت آنها در برابر بیماری را فراهم خواهد نمود). در ضمن در این مدت به طور هفتگی محل نگهداری مرغ عشق ها را ضد عفونی کنید.

بیماری ها

• پاپوا
• سالمونلوزیس
• بیماری زالمونل در مرغ عشق
• سل در مرغ عشق
• پر ریزان فرانسوی و هم نوع خواری مرغ عشق
• بیماری لاغری و چاقی مرغ عشق
• آبله مرغ عشق
• یبوست و غده یا ورم جلدی 
• بیماری pbfd
• درمان سرما خوردگی از زبان استاد علیرضا 
• اتساع معده
• چاقی

تعلیم مرغ عشق

تعلیم مرغ عشق

یکی از ویژگی های مرغ عشق سخن گفتن و تکرار کلمات است پرندگان سخنگو دارای ارزش فوق العاده ای هستند و مرغ عشق نیز یکی از این پرندگان است.

صبر و حوصله، استمرار در تکرار مطالب و دانستن شیوهٔ عمل، جزء ابزار کار می باشد. اگر می خواهید در خانه مرغ عشق سخنگو داشته باشید، بنابراین یک پرنده کافی است یعنی دو مرغ عشق را نمی توان در یک جا به حرف آورد.

برای این کار معمولاً از پرنده های نسبتاً جوان یعنی حدود یکساله و در عین حال سالم و با نشاط استفاده می کنند. کوچکتر یا بزرگتر از این سن زحمت بسیاری به دنبال دارد.

پرنده ماده گرچه زودتر به حرف می آید و سریعتر انس و الفت می گیرد، ولی قدرت سخنوری پرنده نر را ندارد.

چون این گونه مرغ عشق ها بیشتر اوقات را در خارج از قفس می گذرانند، برای جلوگیری از فرار، پرهای آنها را باید قیچی کرد. سپس باید پرنده را اهلی کرد و روی دست آورد.

دستی کردن مرغ عشق نیاز به صبر و حوصله فراوانی دارد. شما هر روز مدتی را صرف غذا دادن به حیوان نموده و با ملایمت با او صحبت می کنید (در این هنگام هرگز حرکات تند و ناگهانی از خود بروز ندهید چرا که حیوان، شما را به عنوان محرک خطرناک شناسایی کرده و عکس العمل دفاعی که همان فرار و یا ستیز است را از خود بروز خواهد داد) پس از مدتی در خواهید یافت که پرنده با شما اجین شده و حتی اگر دست خود را درون قفس ببرید عکس العمل شدیدی از خود نشان نداده و به کار خود مشغول است (حیوان، در این دوره ای که هر روز با او صحبت می کرده اید و به او غذا داده اید به طور ذاتی متوجه شده است که شما برای او خطری ندارید و اصطلاحاً به یک محرک بی اثر تبدیل شده اید). اینک نوبت مرحله دوم کار است این مرحله و روشی که پیش می گیرید (علاوه بر نوع گونه حیوانی که در حال تعلیم دادن به آن هستید) بسته به فعلی که می خواهید حیوان از خود بروز دهد متفاوت است مثلاً اگر می خواهید با ایجاد صدای خاصی پرنده به سمت شما بیاید باید در هنگام غذا دادن به پرنده یک صدای خاص از خود ساطع کنید (مثلاً با یک ریتم خاص سوت بزنید یا یک صدای ممتد ایجاد کنید و مانند آن ها؛ البته نکته ای که در اینجا حائز اهمیت است یکسان بودن نوع صدای تولید شده در تمام مدت آموزش می باشد). پس از مدتی حیوان نسبت به آن صدا شرطی شده و در صورت شنیدنش به گمان این که غذا به همراه دارید عکس العمل نشان داده و به سمت شما جذب می شود و یا مثلاً فقط با دست به او میوه و یا سبزی مورد علاقه اش را بدهید در این صورت او نسبت به دست شما شرطی شده و با دیدن دستتان به سمت آن جذب می شود.

پس از اهلی کردن و روی دست آوردن، در هر فرصتی کلماتی را مداوماً تکرار کنید. در وحله اول بهتر است از یک کلمه استفاده نمود مثلاً سلام یا بابا. صبح زود و ساعاتی پس از غروب آفتاب و هنگام خواب، تکرار کلمات اثر بیشتری خواهند داشت. در سایر موارد اگر چنانچه وقت کافی برای تعلیم ندارید و خارج از منزل هستید، بهتر است رادیو یا تلویزیون را برای پرنده باز بگذارید تا گوش پرنده به سخن آدمی آشنا شود.

پس از آموختن اولین کلمه، دیگر مشکل حل شده است و نوبت به کلمات بعدی و حتی جمله ها می رسد. در خلال اینکار باید چند نکته را نیز در نظر داشت :

مربی همواره یک نفر و همان کسی باشد که با پرنده انس و الفت برقرار کرده است.

هیچ گاه تصور نشود پرنده تنهاست و برای او جفت معین کرد زیرا در این صورت دیگر کلامی از دهان او شنیده نخواهد شد. در چنین مواردی پس از جداسازی پرنده جدید، تغییری در سکوت مرغ عشق پدید نیامده است.

اگر بیش از یک پرنده برای تعلیم اختیار شود، چون پرنده ها به یکدیگر مشغول خواهند شد، امکان آموزش را فراموش خواهند کرد.

نباید چیزی یا حیوانی که ایجاد ترس یا وحشت مرغ عشق را می نماید (مثل سگ یا گربه) درمنزل نگهداری کنید.

 

چون صداى مرغ عشق ضعیف است معمولاً از ابتدا او را با میکروفن آشنا می کنند و عادت می دهند تا در مقابل آن صحبت کند. مرغ عشق در صورتی که خوب تعلیم دیده باشد، نه تنها کلمات بلکه حتی جملات را نیز به خوبی تکرار می کند.

علاوه بر تکرار کلمات و حرف زدن، مرغ عشق را برای پاره ای عملیات خنده آور و سرگرم کننده می توان تربیت کرد. برای چنین کارهایی معمولاً از روش تشویق که عبارت است از اغذیه پرنده با دان مورد علاقه هر بار پس از انجام آن عمل که به او دستور داده شده است، استفاده می شود.